Maja klęczała na dachu bloku i ściszała radio. Wieczorne światła miasta przypominały rozlane gwiazdy na ziemi. Obok Olek trzymał miskę satelitarną z durszlaka i folii. Ich skaner nieba powstał z kabli i starych zabawek. Kosmos, proszę, odezwij się, szepnęła Maja do mikrofonu. Dzisiaj mieli spróbować złapać echo przelatującej stacji orbitalnej. Mama myślała, że grają w gry, więc zgasili okna. Wiaterek pchał sznurki, a dach skrzypiał jak stary pokład. Nagle w słuchawkach zabrzęczał czysty, równy rytm pięciu tonów. To nie burza, powiedział Olek, to ktoś nas woła. Na ekranie telefonu linie zaczęły układać się w mapę. Migała kropka i sunęła w stronę ich bloku. Podpis przy niej brzmiał: MAJA, ODBIERZ. Szum zmienił się w kliknięcia, jak klucze u nauczycielki. Maja ścisnęła mikrofon i powiedziała swoje imię, bardzo wyraźnie. Odpowiedziała jej następna sekwencja, dłuższa i już melodyjna. Kropka na mapie zbliżała się ulicą Wyzwolenia, szybko i prosto. Powietrze zadrżało, jakby dach oddychał razem z miastem. Z ciemności od wschodu nadlatywał drobny, czarny kształt. Nie miał świateł, tylko brzęczenie i zapach ozonu. Przeleciał obok komina i zawisł nad nimi, jak ważka. W jego boku rozsunęła się wąska szczelina z bladym światłem. Maja wciągnęła powietrze i ścisnęła Olka za rękaw. Z wnętrza dobiegło ciche pukanie, jakby ktoś liczył do trzech. Olek podniósł antenę, choć ręce lekko mu drżały. Z urządzenia sypnęły błękitne iskry, jak drobny śnieg. Kształt przechylił się, jakby nasłuchiwał ich szeptów. Spod spodu wysunęły się trzy cienkie nóżki, gotowe do lądowania. Na ekranie pojawiło się nowe słowo: OTWÓRZ. Pukanie powtórzyło się: raz, dwa... i wtedy coś dotknęło anteny.