Strych u babci pachniał kurzem i starą pomarańczową marmoladą. Lena odsunęła skrzynię, na której ktoś napisał: WYOBRAŹNIA. Wieko trzasnęło, a kurz zatańczył w snopie światła. W środku leżał drewniany kalejdoskop i karteczka: „Nie patrz po zachodzie”. Na wieku przyschniętą farbą namalowana była mała różowa latarnia. Lena zawsze lubiła dziwne rzeczy, które nikt nie zauważał. „Za późno” – prychnął Kuba, który wspinał się po drabinie. Na horyzoncie gasła różowa smuga, a zegar kukułki milczał. Lena przyłożyła kalejdoskop do oka i zamarła na schodach. Zamiast dachów zobaczyła szerokie morze i drobny, zielony statek. Piasek lekko zaszeleścił pod jej butem, choć była na strychu. Igły choinki w kącie zaszeleściły, choć wietrzyk nie wiał. Kukułka wysunęła dziób, lecz nie odważyła się kuknąć. „To chyba oszustwo światła” – mruknął Kuba, ale też zajrzał. Wtedy kalejdoskop zrobił się ciepły, jak kubek po herbacie. Na ścianie pojawił się świetlisty kontur drzwi z okrągłą klamką. Kontur drżał, jakby ktoś rysował go z tamtej strony. Z kalejdoskopu doleciał zapach morza i mruczenie niewidzialnego silnika. Światło spłynęło po cegłach jak mleko po białej misce. „Lena, słyszysz?” – Kuba ściszył głos, bo coś zapukało. Trzy razy, powoli, z cierpliwością kogoś, kto zna to miejsce. Klamka poruszyła się sama, a kurz ułożył się w literę L. Lena zacisnęła palce na kalejdoskopie, gdy drzwi zaczęły się uchylać.