W Wigilię świeży śnieg przytulił dachy naszego bloku. Lena wpatrywała się w niebo, czekając na pierwszą gwiazdkę. Chmury były grube jak pierzyna, nic przez nie nie błyszczało. Wtedy usłyszała delikatny dźwięk dzwoneczka, dochodzący ze strychu. Na podwórku milczały huśtawki, tylko śnieg sypał się cicho. „Słyszałaś to?” — zapytała mamę, mieszając barszcz w kuchni. „Może sąsiedzi dekorują choinkę” — odparła, nie podnosząc wzroku. W radiu kolędy szumiały jak morze zamknięte w słoiku. Lena dotknęła kieszeni, gdzie spoczywał mosiężny kluczyk od dziadka. „Użyj go tylko, gdy gwiazdka zniknie” — tak kiedyś powiedział dziadek. Czy to się liczy, skoro gwiazdki jeszcze nie widać? Dzwonek zabrzmiał drugi raz, wyżej, gdzieś bardziej niecierpliwie. Schody prowadzące na strych skrzypiały jak stare sanie. Pachniało mandarynkami i pyłem, a w powietrzu wirował brokat. Na ostatnim stopniu Lena dostrzegła małe ślady jak od kopytka. Drzwi były zimne i zamknięte na zwykłą zasuwę. Kluczyk w jej dłoni zrobił się ciepły, jakby oddychał. „Halo?” — szepnęła, delikatnie przytykając ucho do drewna. Żarówka nad drzwiami mrugnęła trzy razy, jak umówiony sygnał. Z drugiej strony ktoś szepnął: „Spieszmy się, czas ucieka!” Lena wsunęła kluczyk i przekręciła go bardzo powoli. Zamek ustąpił, a szczelina natychmiast wypełniła się migotem. W środku pojawił się zarys sań i coś błysnęło srebrnie. Powiało mroźnym wiatrem, niosąc dźwięk dzwonków i zapach gwiazd. Lena wyciągnęła rękę i dotknęła chłodnego metalu w kształcie...