Julka zawsze uwielbiała wakacje u dziadka Felka. Ten stary dom na końcu wioski krył w sobie mnóstwo zagadek, ale najbardziej fascynowało ją poddasze – pełne zakurzonych pudeł, pajęczyn i... starych przedmiotów, o których nikt już nie pamiętał. Pewnego deszczowego popołudnia, kiedy Maks już po raz trzeci przegrał z siostrą w warcaby, zaproponował coś szalonego: – Chodź, poszukajmy czegoś super na poddaszu! Może znajdziemy skarb! Julka uśmiechnęła się szeroko. Oboje wiedzieli, że dziadek trzyma tam swoje największe sekrety. Cicho przekradli się pod skrzypiącymi schodami i otworzyli ciężkie drzwi. W środku pachniało kurzem, a światło sączyło się przez małe okno. – Patrz! – Maks wskazał duże pudło przykryte starym prześcieradłem. Odsłonili je i opadli z wrażenia. Na samym spodzie stał zegar stolikowy z mnóstwem pokręteł i świecących wskazówek. Wyglądał jakby pochodził z innej epoki! – Może uda się go uruchomić? – szepnęła Julka, wycierając tarczę rękawem. Nagle Maks zauważył mały przycisk z symbolem klepsydry. Bez namysłu wcisnął go. Zegar zadrżał, wskazówki zaczęły się obracać coraz szybciej. Wokół dzieci pojawiły się wirujące światła, a podłoga zadrżała. Nagle wszystko ucichło. Julka i Maks spojrzeli po sobie z niedowierzaniem. Gdy podnieśli głowy, zobaczyli przed sobą zupełnie inny widok – obce miasto, ludzi ubranych jak z dawnych czasów i... nadciągający w ich stronę dziwnie znajomy cień. Zanim zdążyli powiedzieć choćby słowo, tajemnicza postać wyciągnęła ku nim rękę i powiedziała: – Przybyliście w samą porę. Macie bardzo mało czasu…