Znalezienie starego telefonu w zapomnianym pudełku na strychu to nic dziwnego. Ale... ten telefon nie miał kabli. Nie miał ekranu. Był czarny, ciężki i pokryty kurzem, jakby czekał na mnie od lat. A potem... zadzwonił. Dźwięk dzwonka był inny niż wszystkie. Głęboki, metaliczny, niemal hipnotyzujący. Nie powinienem był go odbierać. Ale... odebrałem. — Halo? Przez chwilę cisza. A potem usłyszałem swój własny głos. — Nie masz dużo czasu. Słuchaj uważnie... CO?! — Kim jesteś?! – zapytałem, ale odpowiedź zamroziła mi krew w żyłach. — Jestem tobą. Ale z przyszłości. Złapałem się za czoło. — Żartujesz, prawda? Głos w słuchawce nie brzmiał, jakby żartował. — Nie pytaj. Po prostu... NIE OTWIERAJ DRZWI. Spojrzałem na drzwi mojego pokoju. I wtedy ktoś... zaczął pukać.