Burza przeszła nad miastem, ale szkoła wciąż była pusta. Kółko filmowe się przeciągnęło, więc zostali tylko Maja i Kuba. Świetlówka zamigała i zgasła. Pani woźna już wyszła. Telefon Kuby pokazał trzy procent baterii. — Świetnie — mruknął. — Bez prądu nie oddamy kamery. Maja podeszła do stołu z kablami. Nagle spinacze na tablicy drgnęły i spłynęły na jej dłoń. Zaskoczona odskoczyła. Na podłodze zadzwoniły śrubki, jakby wołały jej imię. — Widziałeś? — spytała cicho. — Ty to przyciągnęłaś — powiedział Kuba, aż za głośno. — Jak magnes! Maja spróbowała jeszcze raz. Skupiła się. Statyw kamery poruszył się i podsunął do jej kolan. Czuła to jak lekkie mrowienie w palcach. Każdy metalowy drobiazg był jak nitka, którą mogła pociągnąć. — Może odblokujemy generator? — zaproponował Kuba. — Potrzeba klucza z magazynu. Pobiegli korytarzem, trzymając się światła z telefonu. Drzwi do magazynu były uchylone, lecz klucza nie było. Zamiast niego leżała urwana smycz i dwie srebrne śrubki. Z sufitu dochodził długi, wysoki dźwięk, jak muzyka z rury. — Słyszysz to? — zapytała Maja. Dźwięk prowadził ich pod kratkę wentylacyjną. Coś błysnęło w środku, jak maleńkie lustro. Maja wyciągnęła rękę. Śruby przy kratce zadrżały i uniosły się, jedna po drugiej. Powietrze zrobiło się chłodne, pachniało deszczem i kurzem. — Tylko delikatnie — szepnął Kuba. — Tam może być… Maja pociągnęła metalową nitkę, jakby wyławiała rybę z cienia. Coś ciężkiego przesunęło się w głębi, zadzwoniło klaśnięcie zamka, a potem z ciemności dobiegło ich krótkie, metalowe… odpowiedzenie.