Jagna od zawsze czuła się najlepiej tam, gdzie słońce z trudem przeciskało się przez gęste korony drzew, a powietrze pachniało mchem i wilgotną ziemią. Razem z kuzynem Stasiem często uciekała do lasu, który rozciągał się tuż za ich wioską. Stary Bór, jak mówili dorośli, pełen był pradawnych tajemnic i dawnych legend. Tego ranka Jagna czekała pod wielkim dębem, kręcąc w dłoniach znaleziony chwilę wcześniej pióropusz sowy. Staś przybiegł, dysząc po szybkiej wspinaczce pod górę. – Przyniosłem mapę! – wysapał, pokazując kawałek żółtawego papieru z rozmazanymi liniami. – Mówiłeś, że narysował ją pradziadek? – dopytywała Jagna z błyskiem w oku. – Tak! Zobacz, to musi być stara ścieżka – wskazał na dziwnie wijący się znak. Pod czujnym spojrzeniem sójek ruszyli głębiej w las, śmiejąc się i uważając, by nie zgubić się między gęstwiną. Wkrótce dotarli do miejsca, którego nigdy wcześniej nie widzieli: wśród paproci i mchów ziała wąska szczelina, częściowo zakryta korzeniami wielkiego buku. Ze środka dochodził tajemniczy szmer, jakby ktoś szeptał albo cicho śpiewał. – Może to rusałki? – wyszeptała Jagna, przypominając sobie opowieści babci o leśnych duchach. Staś przymrużył oczy i sięgnął ręką do wejścia. Nagle ziemia pod ich stopami zadrżała, a z dziury zaczęło wydobywać się ciepłe, złote światło. Ptaki wokół ucichły jak na komendę. – Wchodzimy? – zapytał Staś półgłosem. Jagna spojrzała w ciemność rozświetloną migotliwym blaskiem. Co znajdą po drugiej stronie – skarb ukryty przez pradawnych Słowian, zaginione zwierzę czy może coś zupełnie niespodziewanego? Drzewa zaszumiały, jakby chciały im coś powiedzieć...