Wigilia zaczęła się cicho: śnieg lekko sypał, dom pachniał piernikami. Lena, dziesięcioletnia, krążyła wokół choinki jak satelita, ciesząc się światłami. Szukała gwiazdy, którą zawsze wieszała na samym szczycie. Dziś zniknęła, choć pudełko z ozdobami było pełne. Babcia nuciła kolędę, a dzwonek do drzwi milczał. Przy dodatkowym talerzu błyszczała pusta łyżka dla wędrowca. Lena nachyliła się, bo coś sterczało spod serwety. Wyciągnęła karteczkę, skrobaną drobnym, krzywym pismem jak igłą. Na papierze widniało: „Przyjdę, gdy znajdziesz światło dziś”. Serce uderzyło szybciej; nikt z domowników tak nie pisał. Obok ślad z brokatu ciągnął się w stronę drabinki na strych. Lena porwała latarkę i wspięła się po stopniach, bardzo ostrożnie. Strych pachniał kurzem i suszonym jabłkiem z dawnych świąt. Wiatr trącił dachówki, a coś zaszeleściło w najciemniejszym kącie. Lena przyświeciła i zobaczyła stare pudło z napisem: Święta 1997. W środku leżała papierowa gwiazda, posrebrzana, z małą dziurką po sznurku. Kiedy dotknęła gwiazdy, lekko zapiekły ją palce, a płatek zabłysnął. Światło nie było mocne, lecz wskazywało liną blasku w stronę okienka. Coś stuknęło w szybę trzy razy, jakby od zewnątrz. Zanim Lena odsunęła zasuwkę, usłyszała nad dachem dzwonki i krótki, miękki tupot. Między płatkami śniegu mignął czerwony rękaw i biały mankiet. Zatrzymała oddech, złapała gwiazdę mocniej, a klamka przy okienku sama drgnęła.