Lena została po lekcjach w starej bibliotece nad rzeką. Deszcz stukał w szyby, zegar mruczał równym tykaniem. Pani Aniela sortowała książki na zapleczu i kichała cicho. Lena krążyła między regałami, aż zobaczyła dziwny dział. Napis brzmiał: „Atlasy Światów”, a brakowało jednego tomu. Z pustej szczeliny zwisała cienka, długa złota nitka. Lena dotknęła nitki, a regał drgnął jak cichy oddech. Książki zaszumiały, półka cofnęła się i odsłoniła drzwiczki. Z dołu wionęło chłodem, pachniało deszczem i pieczonymi jabłkami. „Halo?” szepnęła, bo coś szeleściło jak przewracane strony. Na stoliku obok leżał atlas z ciemną, skórzaną okładką. Mapy na okładce poruszały się, jakby oddychały powoli. Otworzyła książkę na stronie z jej miasteczkiem i rzeką. Obok widniało drugie miasto, odbite do góry nogami. Kompas na marginesie wirował, aż wskazał napis: Brama. Pod spodem migały litery, które układały się w słowo „otwórz”. „To tylko żart?” zapytała, lecz nikt nie odpowiedział. Zegarek Leny zawył krótkim alarmem, po czym ucichł. Powietrze zgęstniało, a litery uniosły się jak srebrne ptaki. Drzwiczki uchyliły się, ukazując stromą klatkę z mroku i iskier. Z wnętrza dobiegł głos, który znał jej imię. „Lena, nie spóźnij się,” szepnął, niosąc echo jak rzeka. Na pierwszym stopniu zabłysły mokre ślady, prowadzące w dół. Lena uniosła rękę, a atlas sam przewrócił kolejną stronę. Na marginesie zamigotało ostrzeżenie: „Wróć, jeśli masz wątpliwości”. W tym samym czasie coś zastukało z głębi schodów, trzy razy. Lena nabrała powietrza i uniosła stopę nad progiem.